Są one uprawiane w Polsce w bardzo dużych ilościach. Prawie połowa ich, tj. około 20 min ton rocznie, przeznaczana jest na pasze. Z tych względów racjonalne wykorzystanie ziemniaków w żywieniu zwierząt i zmniejszenie strat powstających w czasie przechowywania stanowi poważne zagadnienie gospodarcze. Stosunkowo niskie plony ziemniaków w Polsce przy dużej pracochłonności i wysokich innych nakładach powodują, że są one paszą dość drogą. Ziemniaki zawierają od 18 do 25% suchej masy, w czym skrobia stanowi 12?28%. Im więcej skrobi, tym większa jest ich wartość pokarmowa. Białka w ziemniakach jest mało, lecz odznacza się ono wysoką wartością biologiczną dzięki dobremu składowi aminokwasowe- mu; zawiera bowiem: lizyny 5,1, metioniny 1,7, tryptofanu 1,2, argininy 4,8, his ty dyny 1,7, leucyny 7,8, izoleucyny 3,9, fenyloalaniny 4,8, treoniny 4,6, waliny 5,2. Ziemniaki bogate są w lizynę, metioninę i tryptofan, a więc w aminokwasy, których niedobór odczuwa się często w żywieniu świń i drobiu. Przy niskiej zawartości związków mineralnych skład popiołu ziemniaków jest jednostronny: około 50% stanowi potas, natomiast wapń 0,02%, fosfor 0,09%, a inne składniki mineralne ? jeszcze mniej. Tłuszczu praktycznie nie zawierają. Zarówno w bulwach, jak i w łętach ziemniaka znajduje się glikozydo-alkaloid solanina. Normalnie bulwy zawierają jej od 2 do 10 mg%, natomiast ziemniaki zazielenione, niedojrzałe, porośnięte ? ponad 20 mg%, wskutek czego mogą powodować zatrucia zwierząt. Więcej solaniny znajduje się w zewnętrznej warstwie bulw niż wewnętrznej.