Nadplastycznością nazywa się zdolność materiałów do wielkich (sięgających nawet kilku tysięcy procent) odkształceń plastycznych, zachodzących w podwyższonych temperaturach bez naruszenia wewnętrznej spójności. Nadplastyczność/metali wzbudza od lat duże zainteresowanie. Wiąże się to z pojawiającą możliwością wytwarzania stopów o właściwościach technologicznych upodabniających je w pewnych warunkach do tworzyw termoplastycznych, ale o lepszych od nich właściwościach wytrzymałościowych, niższym koszcie jednostkowym i podatnych do obróbki cieplnej. Nadplastyczność występuje w zakresie małych prędkości odkształcenia w temperaturach powyżej 0,4 T w wielkiej grupie metali i stopów charakteryzujących się bardzo dobrym (0,001 mm, czyli ok. 100-krotnie mniejszym niż w stopach konwencjonalnych) równoosiowym ziarnem. Jest to zjawisko pokrewne pełzaniu, z tym że doprowadza do znacznie większych wydłużeń i związane jest z występowaniem wewnętrznych procesów akomodacyjnych, uniemożliwiających powstawanie mikropęknięć. Zmiany zachodzące w mikrostrukturze odkształcanego stopu nad-plastycznego wykazują wiele zasadniczych różnic w porównaniu z materiałami odkształcanymi plastycznie. Stwierdzono, że kształt ziaren nawet po wydłużeniu próbki o kilka tysięcy procent pozostaje w przybliżeniu równoosiowy; ziania zachowują swoją identyczność (nie ma rekrystalizacji) oraz ulegają wzajemnym przemieszczeniom i obrotom na drodze poślizgu po swych granicach, podczas gdy odkształceń wewnątrz ziarn nie obserwuje się.