Jest kilka sposobów oceny pastwisk, stosowanych zależnie od celu, w jakim się ją przeprowadza; dokładna ocena jest jednak praktycznie niemożliwa. Metoda skandynawska opiera się na wynikach produkcyjnych zwierząt wypasanych na ocenianym pastwisku. Osiągniętą produkcyjność przelicza się na jednostki pokarmowe uzyskane z 1 ha w danym okresie. Metoda ta jest stosunkowo prosta i na ogół najbardziej odpowiada zootechnikom. Ma ona jednak szereg niedociągnięć. Tak np. pastwisko zasobniejsze w białko będzie lepiej wykorzystywane przez krowy mleczne i młodzież, a gorzej przez inne grupy zwierząt ? i odwrotnie. Poza tym dane o wartości pastwiska ocenianego tą metodą można uzyskać dopiero po zakończeniu jego użytkowania, a w następnym sezonie pastwiskowym jego wartość może ulec zmianie. Oceny tą metodą nie można zastosować, gdy zwierzęta są dokarmiane innymi paszami. Metoda analityczna, zwana również metodą Różyckiego, pozwala na dokładniejszą ocenę pastwiska. Jest ona jednak kłopotliwa i bardzo pracochłonna, a ponadto wykazuje również pewne niedokładności. Polega ona na pobraniu próbek zielonki z losowo wybranych poletek o powierzchni 1 m\ Z poletek tych ścina się rośliny nożycami na wysokości 4 cm od ziemi lub wyskubuje bezpośrednio przed wypuszczeniem zwierząt na pastwisko, a drugi raz ? bezpośrednio po ich zejściu z pastwiska. Zebraną zielonkę waży się, przeprowadza analizę botaniczną i oznacza skład chemiczny. Na podstawie różnicy w ilości suchej masy i w jej składzie chemicznym przed i po wypasie oblicza się ilość zjedzonych przez zwierzęta składników pokarmowych i określa tzw. współczynnik wykorzystania pastwiska. Dużą trudność stanowi prawidłowy wybór poletek, które powinny dobrze charakteryzować całe pastwisko.